header_gerard_b.jpg

Hulpaanvragen neemt toe
Enkele keren per jaar wordt in onze kerken gecollecteerd voor ‘stille hulp’. Het geld dat hierbij wordt ingezameld, is bestemd voor mensen die bij de Diaconie aankloppen om hulp, omdat ze er financieel niet meer uitkomen.
Het aantal vragen om diaconale hulp neemt de laatste jaren toe, zo blijkt uit een onderzoek dat Kerkinactie in de eerste helft van 2005 heeft gehouden onder alle Diaconieën van de PKN. Aanleiding tot dit onderzoek werd gevormd door de toenemende signalen uit de kerken, uit de anti-armoedebeweging en uit de samenleving in bredere zin, dat de situatie aan de arme kant van Nederland snel verslechtert en dat daarmee ook het beroep op de Diaconie toeneemt. Getroffen zijn vooral de mensen zonder werk, alleenstaande ouders met kinderen, asielzoekers, chronisch zieken, gehandicapten en ouderen. Velen kampen met schulden vanwege een langdurig laag inkomen, oplopende vaste lasten, onvoorziene uitgaven of tegenvallers.
“Diaken voelt broodnood stijgen” kopte een krant deze zomer. En een diaken ergens in den lande vertelt: “Kortgeleden bereikte ons een hulpverzoek voor een gezin met zes kinderen, dat al twee weken geen geld meer had voor eten of drinken…”

Armoede is niet meer ver weg
maar dichtbij; ze is aanwezig in tal van steden en dorpen, ook in onze eigen (burgerlijke) gemeente. Dat hebben we kunnen lezen in het rapport “Van mens tot mens”, een weerslag van interviews door en met mensen met een uitkering in de gemeente Noordenveld. De meeste van hen geven aan niet of nauwelijks uit te kunnen met de uitkering die zij krijgen. Ze kopen alleen nog maar tweedehands kleding, gaan niet of nauwelijks met vakantie, vieren verjaardagen niet meer, gaan vrijwel niet meer met het openbaar vervoer, bezuinigen op het eten… Dit laatste is aanleiding geweest om in Noordenveld een voedselbank te gaan starten, zoals ook in andere plaatsen in ons land gebeurt; als paddestoelen schieten de voedselbanken uit de grond…

De nood is hoog
Niet dat mensen daar graag mee te koop lopen. Integendeel! Pas als het echt niet meer gaat, kloppen ze aan bij hulpverleners. Vaak gebeurt dat ook nog niet eens rechtstreeks, maar via de predikant, de wijkdiaken of wijkcontactpersoon.
Diaconieën willen graag iets doen voor de mensen die de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen, al gebeurt dat ‘onder protest’. ‘Helpen onder protest’ is dan ook de titel van een handreiking voor diaconieën voor financiële hulpverlening. Eén van de belangrijkste signalen die de diaconieën, van groot tot klein, willen doorgeven aan de politiek, is dat de minima te hard worden getroffen door de overheid. Synodepreses Heetderks zei het afgelopen zomer zo:
“Het zou onze maatschappij en de politiek sieren als het besef dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen, niet uit het zicht verdwijnt. De kwaliteit van de samenleving wordt afgemeten aan de vraag hoe die met de zwaksten omgaat.”

Financiële ‘piekperioden’
Ook onze diaconie biedt graag hulp; naast de individuele hulpvragen levert zij een bijdrage rond de financiële ‘piekperioden’, rond de zomervakantie en in december, voor mensen met een uitkering . Om deze mensen op het spoor te komen, werkt de diaconie samen met de werkgroep ‘Kerk en Samenleving’, die beschikt over een adressenbestand. Omdat het hier om een uiterst privacygevoelige zaak gaat, wordt de uitvoering van de decembergift gedaan door de vaste personen van ‘Kerk en Samenleving’, aangevuld met een afgevaardigde van de diaconie.